การแนะนำ
ความเข้าใจเกี่ยวกับระบบเครือข่ายเป็นสิ่งสำคัญสำหรับทุกคนที่จัดการเซิร์ฟเวอร์ ไม่เพียงแต่เป็นสิ่งสำคัญในการทำให้บริการของคุณออนไลน์และทำงานได้อย่างราบรื่นเท่านั้น แต่ยังให้ข้อมูลเชิงลึกแก่คุณในการวินิจฉัยปัญหาอีกด้วย
บทความนี้จะให้ภาพรวมของแนวคิดเกี่ยวกับเครือข่ายทั่วไปบางประการ เราจะหารือเกี่ยวกับคำศัพท์ โปรโตคอลทั่วไป และความรับผิดชอบและลักษณะของชั้นต่างๆ ของเครือข่าย
คู่มือนี้เป็นระบบปฏิบัติการที่ไม่เชื่อเรื่องพระเจ้า แต่ควรมีประโยชน์มากเมื่อใช้งานคุณสมบัติและบริการที่ใช้เครือข่ายบนเซิร์ฟเวอร์ของคุณ
อภิธานศัพท์เครือข่าย
ขั้นแรก เราจะกำหนดคำศัพท์ทั่วไปบางคำที่คุณจะเห็นตลอดคู่มือนี้ และในคู่มือและเอกสารอื่นๆ เกี่ยวกับเครือข่าย
ข้อกำหนดเหล่านี้จะถูกขยายความในส่วนที่เหมาะสมดังต่อไปนี้:
การเชื่อมต่อ: ในระบบเครือข่าย การเชื่อมต่อหมายถึงชิ้นส่วนของข้อมูลที่เกี่ยวข้องซึ่งถ่ายโอนผ่านเครือข่าย โดยทั่วไปแล้ว การเชื่อมต่อจะถูกสร้างขึ้นก่อนการถ่ายโอนข้อมูล (โดยปฏิบัติตามขั้นตอนที่กำหนดไว้ในโปรโตคอล) และอาจถูกแยกส่วนเมื่อสิ้นสุดการถ่ายโอนข้อมูล
แพ็คเก็ต: แพ็กเก็ตคือหน่วยที่เล็กที่สุดที่จงใจถ่ายโอนผ่านเครือข่าย เมื่อสื่อสารผ่านเครือข่าย แพ็กเก็ตคือซองจดหมายที่นำข้อมูลของคุณ (เป็นชิ้นๆ) จากจุดสิ้นสุดหนึ่งไปยังอีกจุดหนึ่ง
แพ็กเก็ตมีส่วนหัวที่มีข้อมูลเกี่ยวกับแพ็กเก็ต รวมถึงต้นทางและปลายทาง การประทับเวลา การกระโดดของเครือข่าย ฯลฯ ส่วนหลักของแพ็กเก็ตประกอบด้วยข้อมูลจริงที่กำลังถ่ายโอน บางครั้งเรียกว่าร่างกายหรือน้ำหนักบรรทุก
- เชื่อมต่อเครือข่าย: อินเทอร์เฟซเครือข่ายสามารถอ้างถึงอินเทอร์เฟซซอฟต์แวร์ชนิดใดก็ได้กับฮาร์ดแวร์เครือข่าย ตัวอย่างเช่น หากคุณมีการ์ดเครือข่ายสองการ์ดในคอมพิวเตอร์ของคุณ คุณสามารถควบคุมและกำหนดค่าอินเทอร์เฟซเครือข่ายแต่ละรายการที่เชื่อมโยงกับการ์ดเหล่านั้นทีละรายการ
อินเทอร์เฟซเครือข่ายอาจเชื่อมโยงกับอุปกรณ์จริง หรืออาจเป็นตัวแทนของอินเทอร์เฟซเสมือน อุปกรณ์ "วนกลับ" ซึ่งเป็นอินเทอร์เฟซเสมือนที่มีอยู่ในสภาพแวดล้อม Linux ส่วนใหญ่เพื่อเชื่อมต่อกลับไปยังเครื่องเดียวกันคือตัวอย่างนี้
แลน: LAN ย่อมาจาก “เครือข่ายท้องถิ่น” หมายถึงเครือข่ายหรือส่วนหนึ่งของเครือข่ายที่ไม่สามารถเข้าถึงได้โดยสาธารณะในอินเทอร์เน็ตขนาดใหญ่ เครือข่ายที่บ้านหรือสำนักงานเป็นตัวอย่างของ LAN
วาน: WAN ย่อมาจาก “เครือข่ายบริเวณกว้าง” หมายถึงเครือข่ายที่กว้างขวางกว่า LAN แม้ว่า WAN เป็นคำที่เกี่ยวข้องกับการใช้เพื่ออธิบายเครือข่ายขนาดใหญ่ที่กระจัดกระจายโดยทั่วไป แต่โดยทั่วไปแล้วหมายถึงอินเทอร์เน็ตในภาพรวม
หากกล่าวว่าอินเทอร์เฟซเชื่อมต่อกับ WAN โดยทั่วไปจะถือว่าสามารถเข้าถึงได้ผ่านอินเทอร์เน็ต
- มาตรการ: โปรโตคอลคือชุดของกฎและมาตรฐานที่กำหนดภาษาที่อุปกรณ์สามารถใช้ในการสื่อสาร มีโปรโตคอลจำนวนมากที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในระบบเครือข่าย และมักจะนำไปใช้ในชั้นต่างๆ
โปรโตคอลระดับต่ำบางตัว ได้แก่ TCP, UDP, IP และ ICMP ตัวอย่างโปรโตคอลชั้นแอปพลิเคชันที่คุ้นเคยซึ่งสร้างขึ้นจากโปรโตคอลที่ต่ำกว่าเหล่านี้ ได้แก่ HTTP (สำหรับการเข้าถึงเนื้อหาเว็บ), SSH และ TLS/SSL
ท่าเรือ: พอร์ตคือที่อยู่บนเครื่องเดียวที่สามารถเชื่อมโยงกับซอฟต์แวร์เฉพาะบางชิ้นได้ ไม่ใช่อินเทอร์เฟซหรือตำแหน่งทางกายภาพ แต่ช่วยให้เซิร์ฟเวอร์ของคุณสามารถสื่อสารโดยใช้แอปพลิเคชันมากกว่าหนึ่งรายการ
ไฟร์วอลล์: ไฟร์วอลล์คือโปรแกรมที่ตัดสินใจว่าควรอนุญาตให้ทราฟฟิกเข้าหรือออกจากเซิร์ฟเวอร์ ไฟร์วอลล์มักจะทำงานโดยสร้างกฎสำหรับประเภทของทราฟฟิกที่พอร์ตใดยอมรับได้ โดยทั่วไปแล้ว ไฟร์วอลล์จะบล็อกพอร์ตที่ไม่ได้ใช้งานโดยแอปพลิเคชันเฉพาะบนเซิร์ฟเวอร์
แนท: NAT หมายถึงการแปลที่อยู่เครือข่าย เป็นวิธีการบรรจุใหม่และส่งคำขอขาเข้าไปยังเซิร์ฟเวอร์กำหนดเส้นทางไปยังอุปกรณ์หรือเซิร์ฟเวอร์ที่เกี่ยวข้องบน LAN โดยปกติจะใช้ใน LAN จริงเพื่อกำหนดเส้นทางคำขอผ่านที่อยู่ IP เดียวไปยังเซิร์ฟเวอร์ส่วนหลังที่จำเป็น
วีพีเอ็น: VPN ย่อมาจากเครือข่ายส่วนตัวเสมือน เป็นวิธีการเชื่อมต่อ LAN แยกต่างหากผ่านอินเทอร์เน็ตในขณะที่รักษาความเป็นส่วนตัว สิ่งนี้ใช้เพื่อเชื่อมต่อระบบระยะไกลราวกับว่าอยู่ในเครือข่ายท้องถิ่น บ่อยครั้งด้วยเหตุผลด้านความปลอดภัย
มีคำศัพท์อื่นๆ อีกมากมายที่คุณจะพบ และรายการนี้ไม่ได้ครอบคลุมทั้งหมด เราจะอธิบายคำศัพท์อื่นๆ ตามที่เราต้องการ ณ จุดนี้ คุณควรเข้าใจแนวคิดระดับสูงบางอย่างที่จะช่วยให้เราสามารถหารือเกี่ยวกับหัวข้อที่จะมาถึงได้ดียิ่งขึ้น
เลเยอร์เครือข่าย
ในขณะที่ระบบเครือข่ายมักถูกกล่าวถึงในแง่ของโทโพโลยีในแนวราบระหว่างโฮสต์ การนำไปใช้นั้นถูกวางเป็นชั้นในแนวดิ่งภายในคอมพิวเตอร์หรือเครือข่ายที่กำหนด
สิ่งนี้หมายความว่ามีเทคโนโลยีและโปรโตคอลหลายอย่างที่สร้างขึ้นบนกันและกันเพื่อให้การสื่อสารทำงานได้ แต่ละชั้นที่ต่อเนื่องกันและสูงขึ้นจะสรุปข้อมูลดิบให้มากขึ้นอีกเล็กน้อย
นอกจากนี้ยังช่วยให้คุณสามารถใช้ประโยชน์จากเลเยอร์ที่ต่ำกว่าในรูปแบบใหม่ๆ โดยไม่ต้องลงทุนเวลาและพลังงานในการพัฒนาโปรโตคอลและแอปพลิเคชันที่จัดการกับทราฟฟิกประเภทเหล่านั้น
ภาษาที่เราใช้เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับโครงร่างการแบ่งชั้นแต่ละแบบจะแตกต่างกันไปอย่างมากขึ้นอยู่กับรุ่นที่คุณใช้ เส้นทางของข้อมูลจะเหมือนกันโดยไม่คำนึงถึงโมเดลที่ใช้เพื่อหารือเกี่ยวกับเลเยอร์
เมื่อข้อมูลถูกส่งออกจากเครื่องหนึ่ง ข้อมูลจะเริ่มต้นที่ด้านบนสุดของสแต็กและกรองลงด้านล่าง ที่ระดับต่ำสุด จะมีการส่งสัญญาณจริงไปยังเครื่องอื่น ณ จุดนี้ ข้อมูลจะเดินทางสำรองผ่านเลเยอร์ของคอมพิวเตอร์เครื่องอื่น
แต่ละเลเยอร์มีความสามารถในการเพิ่ม "wrapper" ของตัวเองรอบข้อมูลที่ได้รับจากเลเยอร์ที่อยู่ติดกัน ซึ่งจะช่วยให้เลเยอร์ที่ตามมาตัดสินใจว่าจะทำอย่างไรกับข้อมูลเมื่อถูกส่งออกไป
รูปแบบทีซีพี/ไอพี
โมเดล TCP/IP หรือที่เรียกกันทั่วไปว่า Internet protocol suite เป็นโมเดลเลเยอร์ที่นำมาใช้อย่างแพร่หลาย มันกำหนดสี่ชั้นที่แยกจากกัน:
แอปพลิเคชัน: ในโมเดลนี้ เลเยอร์แอปพลิเคชันมีหน้าที่สร้างและส่งข้อมูลผู้ใช้ระหว่างแอปพลิเคชัน แอปพลิเคชันสามารถอยู่บนระบบรีโมต และควรดูเหมือนว่าจะทำงานแบบโลคัลสำหรับผู้ใช้ปลายทาง การสื่อสารนี้กล่าวกันว่าเกิดขึ้นระหว่างเพื่อน.
ขนส่ง: ชั้นการขนส่งมีหน้าที่ในการสื่อสารระหว่างกระบวนการ เครือข่ายระดับนี้ใช้พอร์ตเพื่อระบุบริการต่างๆ
อินเทอร์เน็ต: ชั้นอินเทอร์เน็ตใช้เพื่อขนส่งข้อมูลจากโหนดไปยังโหนดในเครือข่าย เลเยอร์นี้รับรู้ถึงจุดสิ้นสุดของการเชื่อมต่อ แต่ไม่เกี่ยวข้องกับการเชื่อมต่อจริงที่จำเป็นในการเดินทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งที่อยู่ IPถูกกำหนดในเลเยอร์นี้เพื่อเป็นวิธีการเข้าถึงระบบระยะไกลในลักษณะที่สามารถระบุตำแหน่งได้
ลิงค์: เลเยอร์ลิงก์ใช้โทโพโลยีที่แท้จริงของเครือข่ายท้องถิ่นที่อนุญาตให้เลเยอร์อินเทอร์เน็ตแสดงอินเทอร์เฟซที่สามารถระบุตำแหน่งได้ สร้างการเชื่อมต่อระหว่างโหนดข้างเคียงเพื่อส่งข้อมูล
อย่างที่คุณเห็น โมเดล TCP/IP เป็นแบบนามธรรมและลื่นไหล สิ่งนี้ทำให้เป็นที่นิยมในการนำไปใช้และทำให้กลายเป็นวิธีที่โดดเด่นในการจัดหมวดหมู่เลเยอร์เครือข่าย
อินเทอร์เฟซ
อินเทอร์เฟซคือจุดเชื่อมต่อเครือข่ายสำหรับคอมพิวเตอร์ของคุณ แต่ละอินเทอร์เฟซเชื่อมโยงกับอุปกรณ์เครือข่ายจริงหรือเสมือน
โดยทั่วไป เซิร์ฟเวอร์ของคุณจะมีอินเทอร์เฟซเครือข่ายที่กำหนดค่าได้หนึ่งอินเทอร์เฟซสำหรับอีเทอร์เน็ตหรือการ์ดอินเทอร์เน็ตไร้สายแต่ละการ์ดที่คุณมี
นอกจากนี้ยังกำหนดอินเทอร์เฟซเครือข่ายเสมือนที่เรียกว่า "ลูปแบ็ค" หรืออินเทอร์เฟซโลคัลโฮสต์ สิ่งนี้ใช้เป็นอินเทอร์เฟซเพื่อเชื่อมต่อแอปพลิเคชันและกระบวนการบนคอมพิวเตอร์เครื่องเดียวกับแอปพลิเคชันและกระบวนการอื่น คุณสามารถเห็นสิ่งนี้อ้างอิงเป็นอินเทอร์เฟซ "lo" ในเครื่องมือมากมาย
หลายครั้งที่ผู้ดูแลระบบกำหนดค่าอินเทอร์เฟซหนึ่งเพื่อให้บริการการรับส่งข้อมูลกับอินเทอร์เน็ตและอีกอินเทอร์เฟซหนึ่งสำหรับ LAN หรือเครือข่ายส่วนตัว
ในศูนย์ข้อมูลที่เปิดใช้งานเครือข่ายส่วนตัว (รวมถึง DigitalOcean Droplets) VPS ของคุณจะมีอินเทอร์เฟซเครือข่ายสองอินเทอร์เฟซ อินเทอร์เฟซ "eth0" จะได้รับการกำหนดค่าให้รองรับการรับส่งข้อมูลจากอินเทอร์เน็ต ในขณะที่อินเทอร์เฟซ "eth1" จะทำงานเพื่อสื่อสารกับเครือข่ายส่วนตัว
โปรโตคอล
ระบบเครือข่ายทำงานโดยแบกรับโปรโตคอลต่างๆ ไว้บนกันและกัน ด้วยวิธีนี้ ข้อมูลหนึ่งชิ้นสามารถส่งโดยใช้หลายโปรโตคอลที่ห่อหุ้มอยู่ภายในอีกอันหนึ่ง
เราจะเริ่มต้นด้วยโปรโตคอลที่ใช้งานในเลเยอร์เครือข่ายที่ต่ำกว่าและดำเนินการตามโปรโตคอลที่มีนามธรรมที่สูงขึ้น
การควบคุมการเข้าถึงปานกลาง
การควบคุมการเข้าถึงปานกลางคือโปรโตคอลการสื่อสารที่ใช้เพื่อแยกแยะอุปกรณ์เฉพาะ อุปกรณ์แต่ละชิ้นควรได้รับการฮาร์ดโค้ดที่ไม่ซ้ำใครที่อยู่ควบคุมการเข้าถึงสื่อ(ที่อยู่ MAC) เมื่อมีการผลิตที่แตกต่างจากอุปกรณ์อื่นๆ ทุกเครื่องบนอินเทอร์เน็ต
การกำหนดที่อยู่ฮาร์ดแวร์ด้วยที่อยู่ MAC ทำให้คุณสามารถอ้างอิงอุปกรณ์ด้วยค่าที่ไม่ซ้ำ แม้ว่าซอฟต์แวร์ที่อยู่ด้านบนอาจเปลี่ยนชื่อสำหรับอุปกรณ์เฉพาะนั้นระหว่างการทำงาน
การกำหนดที่อยู่ MAC เป็นหนึ่งในโปรโตคอลเดียวจากเลเยอร์ลิงก์ระดับต่ำที่คุณมีแนวโน้มที่จะโต้ตอบด้วยเป็นประจำ
ไอพี
โปรโตคอล IP เป็นหนึ่งในโปรโตคอลพื้นฐานที่ช่วยให้อินเทอร์เน็ตทำงานได้ ที่อยู่ IP นั้นไม่ซ้ำกันในแต่ละเครือข่ายและอนุญาตให้เครื่องที่อยู่ซึ่งกันและกันในเครือข่าย มันถูกนำไปใช้บนชั้นอินเทอร์เน็ตในรูปแบบ TCP/IP
สามารถเชื่อมโยงเครือข่ายเข้าด้วยกันได้ แต่ต้องกำหนดเส้นทางการรับส่งข้อมูลเมื่อข้ามขอบเขตเครือข่าย โปรโตคอลนี้สันนิษฐานว่าเป็นเครือข่ายที่ไม่น่าเชื่อถือและมีหลายเส้นทางไปยังปลายทางเดียวกันที่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แบบไดนามิก
มีการใช้งานโปรโตคอลที่แตกต่างกันจำนวนมาก การใช้งานทั่วไปในปัจจุบันคือที่อยู่ IPv4 ซึ่งเป็นไปตามรูปแบบ123.123.123.123แม้ว่าที่อยู่ IPv6 ซึ่งเป็นไปตามรูปแบบ2544:0db8:0000:0000:0000:ff00:0042:8329กำลังได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นเนื่องจากจำนวนที่อยู่ IPv4 ที่มีอยู่จำกัด
ไอซีเอ็มพี
ICMP ย่อมาจากโปรโตคอลข้อความควบคุมอินเทอร์เน็ต ใช้เพื่อส่งข้อความระหว่างอุปกรณ์เพื่อระบุความพร้อมใช้งานหรือเงื่อนไขข้อผิดพลาด แพ็กเก็ตเหล่านี้ใช้ในเครื่องมือวินิจฉัยเครือข่ายต่างๆ เช่นปิงและติดตามเส้นทาง.
โดยทั่วไป แพ็กเก็ต ICMP จะถูกส่งเมื่อแพ็กเก็ตชนิดอื่นประสบปัญหา ใช้เป็นกลไกป้อนกลับสำหรับการสื่อสารผ่านเครือข่าย
ทีซีพี
TCP ย่อมาจากโปรโตคอลควบคุมการส่งข้อมูล มีการนำไปใช้ในเลเยอร์การขนส่งของโมเดล TCP/IP และใช้เพื่อสร้างการเชื่อมต่อที่เชื่อถือได้
TCP เป็นหนึ่งในโปรโตคอลที่ห่อหุ้มข้อมูลเป็นแพ็กเก็ต จากนั้นจะโอนข้อมูลเหล่านี้ไปยังปลายทางระยะไกลของการเชื่อมต่อโดยใช้วิธีการที่มีอยู่ในเลเยอร์ล่าง ในอีกด้านหนึ่ง สามารถตรวจสอบข้อผิดพลาด ร้องขอให้ส่งชิ้นส่วนบางชิ้นอีกครั้ง และประกอบข้อมูลใหม่เป็นชิ้นตรรกะชิ้นเดียวเพื่อส่งไปยังชั้นแอปพลิเคชัน
โปรโตคอลสร้างการเชื่อมต่อก่อนการถ่ายโอนข้อมูลโดยใช้ระบบที่เรียกว่าการจับมือแบบสามทาง นี่เป็นวิธีสำหรับการสื่อสารทั้งสองด้านเพื่อรับทราบคำขอและตกลงตามวิธีการรับรองความน่าเชื่อถือของข้อมูล
หลังจากส่งข้อมูลแล้ว การเชื่อมต่อจะขาดลงโดยใช้การจับมือกันสี่ทิศทางที่คล้ายกัน
TCP เป็นโปรโตคอลที่เลือกใช้สำหรับการใช้งานอินเทอร์เน็ตที่ได้รับความนิยมมากที่สุด รวมถึง WWW, SSH และอีเมล
กปปส
UDP ย่อมาจาก user datagram protocol เป็นโปรโตคอลคู่หูยอดนิยมของ TCP และยังนำไปใช้ในเลเยอร์การขนส่ง
ข้อแตกต่างพื้นฐานระหว่าง UDP และ TCP คือ UDP มีการถ่ายโอนข้อมูลที่ไม่น่าเชื่อถือ ไม่ได้ตรวจสอบว่าได้รับข้อมูลที่ปลายอีกด้านหนึ่งของการเชื่อมต่อ นี่อาจฟังดูเหมือนเป็นเรื่องไม่ดี และสำหรับหลาย ๆ จุดประสงค์ก็คือ อย่างไรก็ตาม การทำงานบางอย่างก็มีความสำคัญอย่างยิ่งเช่นกัน
เนื่องจากไม่ต้องรอการยืนยันว่าได้รับข้อมูลแล้วและบังคับให้ส่งข้อมูลซ้ำ UDP จึงเร็วกว่า TCP มาก มันไม่ได้สร้างการเชื่อมต่อกับโฮสต์ระยะไกล มันแค่ส่งข้อมูลโดยไม่มีการยืนยัน
เนื่องจากเป็นธุรกรรมที่ไม่ซับซ้อน จึงมีประโยชน์สำหรับการสื่อสาร เช่น การสอบถามทรัพยากรเครือข่าย นอกจากนี้ยังไม่รักษาสถานะ ซึ่งทำให้ดีสำหรับการส่งข้อมูลจากเครื่องหนึ่งไปยังไคลเอนต์แบบเรียลไทม์จำนวนมาก ทำให้เหมาะสำหรับ VOIP เกม และแอปพลิเคชันอื่น ๆ ที่ไม่สามารถทนต่อความล่าช้าได้
เอชทีทีพี
HTTP ย่อมาจากโปรโตคอลการถ่ายโอนไฮเปอร์เท็กซ์ เป็นโปรโตคอลที่กำหนดในเลเยอร์แอปพลิเคชันซึ่งเป็นพื้นฐานสำหรับการสื่อสารบนเว็บ
HTTP กำหนดคำกริยาจำนวนหนึ่งที่บอกระบบระยะไกลว่าคุณต้องการอะไร ตัวอย่างเช่น GET POST และ DELETE ล้วนโต้ตอบกับข้อมูลที่ร้องขอด้วยวิธีที่แตกต่างกัน หากต้องการดูตัวอย่างการทำงานของคำขอ HTTP ต่างๆ โปรดดูที่วิธีกำหนดเส้นทางและวิธีการร้องขอ HTTP ใน Express.
DNS
DNS ย่อมาจากระบบชื่อโดเมน เป็นโปรโตคอลชั้นแอปพลิเคชันที่ใช้เพื่อให้กลไกการตั้งชื่อที่เป็นมิตรต่อมนุษย์สำหรับแหล่งข้อมูลทางอินเทอร์เน็ต เป็นสิ่งที่เชื่อมโยงชื่อโดเมนกับที่อยู่ IP และอนุญาตให้คุณเข้าถึงไซต์โดยใช้ชื่อในเบราว์เซอร์ของคุณ
สสส
SSH ย่อมาจากเปลือกที่ปลอดภัย เป็นโปรโตคอลเข้ารหัสที่ใช้ในชั้นแอปพลิเคชันที่สามารถใช้เพื่อสื่อสารกับเซิร์ฟเวอร์ระยะไกลได้อย่างปลอดภัย เทคโนโลยีเพิ่มเติมจำนวนมากสร้างขึ้นจากโปรโตคอลนี้เนื่องจากการเข้ารหัสแบบ end-to-end และความแพร่หลาย
มีโปรโตคอลอื่น ๆ อีกมากมายที่เรายังไม่ได้กล่าวถึงซึ่งมีความสำคัญเท่าเทียมกัน อย่างไรก็ตาม ข้อมูลนี้ควรให้ภาพรวมที่ดีเกี่ยวกับเทคโนโลยีพื้นฐานบางอย่างที่ทำให้อินเทอร์เน็ตและเครือข่ายเป็นไปได้
บทสรุป
ณ จุดนี้ คุณควรคุ้นเคยกับคำศัพท์เกี่ยวกับเครือข่ายและสามารถเข้าใจได้ว่าส่วนประกอบต่างๆ สามารถสื่อสารระหว่างกันได้อย่างไร สิ่งนี้จะช่วยคุณในการทำความเข้าใจบทความอื่นๆ และเอกสารประกอบของระบบของคุณ
ต่อไป สำหรับตัวอย่างโลกการอ่านระดับสูง คุณอาจต้องการอ่านวิธีสร้างคำขอ HTTP ใน Go.
